“Буутай хүн”

Үргэлжлэл: Тэр хүн хэн байсан, яагаад буу барьж гарсан, яагаад айлын хаалга руу буудаж хүүхдийн аминд хүрсэн зэрэг бүхий л учир шалтгаан тэр даруй л тодорхой болсон байдаг. Энэ тухай хэрэг явдал болоод өнгөрсний дараа ах нарынхаа болон томчуулын амнаас бага сагахан сонссон мэдээлэлдээ тулгуурлан бичиж байна. Угаас энэ явдлын талаар манай гэрийнхэн нэг их ярих дургүй байсан. Аав, ээжийнхээ сэтгэлийн шархыг сэдрээхгүй гэсэндээ бид асуудлыг гүн рүү нь орж асууж шалгаалгүй өсчээ. Мэдээж хүүхэд юм чинь яагаад гэдэг асуултыг байнга тавьдаг байсан биз. “Хэрэггүй,  бүрлээчийн талаар битгий дахин дахин ярьж бай болдоггүй юм”  гэх зэргээр энэ сэдвийг нэг их хөндүүлдэггүй байсан санагддаг.  Тэр хүн өөдөөс харсан хөрш айлын хамгийн том хүү нь байж таарсан юм. Алтан хөршийн хүүхдүүд нэгнийгээ хөнөөсөн хэрэг амь нэгтэй хамтран ажиллаж, айлсан амьдарч байсан аав, ээжийн харилцаа, анд найз, ангийн хүүхдүүд болон мөр зэрэгцэн сурч байсан ах, эгч нарын нөхөрлөлд ямар их ан цав гаргахыг төсөөлөхөд ч бэрх шүү дээ.

Нэг орцны байтугай нэлээн хэдэн байшингийн айлууд амь нэгтэй байдаг даа. Нэгнийхээрээ өөрийн юм шиг орж гарцгааж тоглож наадах, хүүхдүүд нь хөгжиж цэнгэх, шинэ гаргасан хонины шүүсийг бүх л хөршүүддээ түгээн амсуулах зэрэг нь нэг орцонд болон айл саахалт амьдардаг Монгол айлуудын дунд бий болсон бичигдээгүй жаяг ёс. Манай байр 1 орцтой бөгөөд нийт 8 айлтай. Өөдөөс харсан хаалганы болон дээр дооргүй бүх л айлуудтай энгийн сайхан харилцаатай.

            Зуны халуун тэр өдөр биднийг гол явах дуулианд автан гэр лүүгээ орж байх тэр мөчид хөрш айлын тусдаа гарч амьдрал зохиосон том хүү аавындаа согтуу ирж агсам тавьж охин дүүтэйгээ маргасан бололтой. Томчуул нь бүгд эзгүй байсан байх. Улмаар дүү нь арга эвийг нь олж унтуулах, намдаах гэж үзээд барахаа больж ахыгаа алгадсан ч юмуу яасан юм, согтуу хүний ухаангүй бодолд уурын гал асаахаар үйлдэл хийж айсандаа зугтааж гарсан байдаг. Архины мунхаг хэнийг ч дийлдэг хойно ах нь ална тална болж гэрт байсан калибр бууг аван араас нь хожигдож гарчээ. Яг энэ үед бид гэрээс гарах таарч Бэхээ ах “буутай согтуу хүн, согтуу хүн” гэсээр эргэн орж ирж хаалга даран зогссон байна. Түүнээс цааш юу болсныг өмнө өгүүлсэн билээ. Зугтааж гарсан дүүгээ айл саахалт юм чинь ийшээ л орсон байж таарлаа хэмээн сэтгэж балбаж, түлхэж үзээд дийлэхгүй болохоор нь буу тавьж ийм их гай авчирчээ. Хэрэв хаалгаа шууд онгойлгоод гэрээ үзүүлчихсэн бол хэдэн жоохон хүүхдүүдийг харж дүүгээ байхгүйг мэдээд гараад явах байсныг үгүйсгэхгүй. Гэвч хүүхэд л бол хүүхэд согтуу хүнээс айна, гартаа буу барьчихсан улаан галзуу яваа бол бүр ойлгомжтой шүү дээ.

Хожим тэр хэргийн талаар гэр бүлийн хүрээнд тэгж их ярьж сэтгэлийн шархаа сэдрээдэггүй байсны хэрэг ч гарсан. Юмны учир, үнэн мөнийг ойлгож, ухаарсан байхад нэгэнт болоод өнгөрсөн хэргийн хойноос үлдэж байгаа ар гэрийг нь сэтгэл дотроо яллаж, хар буруу санаж явах нь эмгэнэлтэй явдлыг насан туршын эмгэнэл болгох байсан. Хэрэг үйлдсэн   миний мэдэх тэр том ах шүүхээс ял авч ялаа эдлэх газар луугаа явахын өмнөхөн золгүй байдлаар амь эрсэдсэн байдаг. Хэдий аав, ээжийн минь үл хүсэх эмгэнэлт явдал болж дамаа хэн хэнийх нь гэр бүлд нөхөшгүй гарз хохирол тохиосон ч амь нэгтэй, айл саахалт байсны хувьд сэтгэлийн зовлон бага багаар илааршиж хөршүүд урьдын адил хэвийн харилцаагаа үргэлжлүүлсэн юм. Энэ нь ч зөв байсан. Тэдний нэг охинтой манай дээрээсээ 2 дахь ах /нэг ангийн хоёр/ маань гэр бүл болж худ ургууд болцгоон аав ээжүүд ач, зээгээ харцгаасан. Өвөө эмээ нартаа эрхлэн өсөцгөөсөн ач, зээ нь өдгөө  эхнээсээ эрдэм боловсрол эзэмшиж ажил, амьдралын гараанд гарчээ. Юмны учир шалтгаан тааварлашгүй бөгөөд он цагийн аяс гэдэг хэний ч төсөөлшгүй үйл явдлыг ар араасаа дагуулдаг ажээ.